Η δραστηριότητα χρόνια δεν κοιτά. Και για του λόγου το αληθές δείτε τις παρακάτω φωτογραφίες!
Ωραία, στα 70 θα μάθω και πατινάζ!!! Με τις υγείες μας.
(για ενημέρωση για τη γέφυρα ρίου αντιρίου και την υπβρύχια σήραγγα ακτίου πρεβέζης στις σκέψεις)
Και αυτό είναι οι άνθρωποι. Θες η μόλυνση του περιβάλλοντος, θες η μοναξιά, θες οι γεννετικές μεταλλάξεις, ο κόσμος μάλλον ρέπει προς το προβληματικό και χρήζει όχι μόνο παρακολούθησης αλλά και αντιμετώπισης!
Ιδού του λόγου μου το αληθές!
Και πες τε μου τώρα ότι έχω άδικο...(έγραψε η Ρία)
Μάιος είναι, είπα να βάλω μερικά λουλούδια για όσους δε βγήκαν στις εξοχές!!!
Και μια φωτογραφία μπόνους! 
Καλό λουλουδιασμένο και χαμογελαστό μήνα!
Το παρακάτω άρθρο το αναρτώ χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του ιδιοκτήτη του ιστολογίου γιατί έχει απενεργοποιήσει τα σχόλια. Αξίζει όμως να το μοιραστώ μαζί με αυτούς που δε γνώριζαν αυτόν τον ιστοχώρο! Αν υπάρξει το οποιοδήποτε πρόβλημα, μπορείτε να με βρείτε στις σκέψεις!
Όταν στις 27 Απριλίου του 1941 τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής μπήκαν στην σκλαβωμένη ανοχύρωτη Αθήνα, μια δύναμη κατακτητών ανέβηκε στον ιερό βράχο του Παρθενώνα. Αποστολή της ήταν να κατεβάσει την Ελληνική σημαία και στην θέση της να υψώσει την μισητή Γερμανική σημαία.
Το σύμβολο της Ελληνικής ελευθερίας φύλαγε, - τιμητικός παραστάτης - ένας Έλληνας φαντάρος. Ο Πόντιος στην καταγωγή Κωνσταντίνος Κουκίδης.
Η τότε Ελληνική στρατιωτική διοίκηση είτε τον είχε ξεχάσει, μέσα στην γενική διάλυση που ακολούθησε την κατάρρευση του μετώπου, είτε τον είχε αφήσει σκόπιμα χωρίς διαταγές, έρμαιο των σκληρών ωρών που κύλαγαν, αντιμέτωπο με την μοίρα του και τον Θεό, με μόνο κριτή και ανώτερό του, την δική του συνείδηση “τοις κείνων ρήμασιν πειθόμενον”.
Ο απλός αυτός φαντάρος, όταν στις 8:45 το πρωϊ έφθασαν μπροστά του οι κατακτητές της χώρας μας και με το δάκτυλο στην σκανδάλη των πολυβόλων τους, τον διέταξαν να κατεβάσει το Εθνικό μας σύμβολο, δεν έδειξε κανένα συναίσθημα. Δεν πρόδωσε την τρικυμία της ψυχής του. Ψυχρός, άτεγκτοςκαι αποφασισμένος.. απλά αρνήθηκε! Οι ώρες της περισυλλογής, που μόνος του είχε περάσει δίπλα στην σημαία, τον είχαν οδηγήσει στη μεγάλη απόφαση.
“ΟΧΙ”! Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτε άλλο. Μια απλή λέξη, με πόση όμωςτεράστια σημασία και αξία. Η Ελληνική μεγαλοσύνη σε όλη την απλή μεγαλοπρέπειά της κλεισμένη μέσα σε δύο συλλαβές! Ξέρουν απ’ αυτά οι Έλληνες….
Οι Γερμανοί το περίμεναν… Είχαν λοιπόν προσχεδιάσει τις κινήσεις τους.
Μια ξερή διαταγή του επικεφαλής τους έκανε έναν στρατιώτη να κινηθεί. Ενώ οι συνάδελφοί του κρατούσαν ακίνητο τον Έλληνα, μπροστά στις κάνες τον πολυβόλων και των περιστρόφων τους. Ο Ναζί έκανε αυτός κανονική υποστολή του συμβόλου της Ελληνικής ανεξαρτησίας και ελευθερίας, την δίπλωσε προσεκτικά με σεβασμό και, σαν εκδήλωση φιλίας κι εκτίμησης (έτσι είχε αποφασίσει η προπαγάνδα τους), την παρέδωσε στον Έλληνα….
Ατάραχα με μια βαθιά αποφασιστικότητα χαραγμένη στο πρόσωπό του την πήρα το παλληκάρι. Δεν είχε που να την παραδώσει, ούτε σκόπευε να το κάνει. Τυλίχτηκε λοιπόν μπροστά στα κατάπληκτα μάτια των Γερμανών, που μαρμαρωμένοι από το αναπάντεχο, δεν πρόλαβαν ν’ αντιδράσουν, προχώρησε, ως την άκρη του βράχου.. Από εκεί, έχοντας την Ελληνική σημαία σάβανο ιερό, πάνω στο κορμί και βάλσαμο στην πληγωμένη του καρδιά, πήδησε στο κενό και κομματιάστηκε στα σκληρά ριζόβραχα του Ιερού Βράχου.
“Ου καταισχυνώ
όπλα τα ιερά,
ουδ’ εγκαταλείψω
τον Παραστάτη
ότω αν στοιχήσω”.
Τραγούδησαν εκείνη την στιγμή, μαζί με την ψυχή του Κωνσταντίνου Κουκίδη και εκατομμύρια αιωνίων Ελληνικών ψυχών.
Ήταν οι ψυχές εκείνων που από την βαθιά αρχαιότητα, αυτόβουλα κι ευσυνείδητα, είχαν κατά καιρούς θυσιαστεί για την Ελληνική Ελευθερία.
Ήταν οι ψυχές που άψογα συνταγμένεςπερήλαυναν στον Αττικό αιθέρα, μπροστά από τα δακρυσμένα για τη νέα θυσία μάτια των Καρυάτιδων.
Άλλα μάτια δεν υπήρχαν να τον δουν και η θυσία του νέου ήρωα, θ’ αργούσε πολύ να μαθευτεί στους σκλαβωμένους Έλληνες.
Σημαιοφόρο στην παρέλασή τους οι ψυχές αυτές, είχαν την ψυχή του Κωνσταντίνου Κουκίδη. Του Έλληνα στρατιώτη από τον Πόντο, που με τον τρόπο του θανάτου του, έγινε κήρυκας και σημαιοφόρος της Ελληνικής Αντίστασης.
Η θυσία του όμως είχε ένα άμεσο αποτέλεσμα.
Με διαταγή της Γερμανικής στρατιωτικής διοίκησης, αποφασίστηκε αμέσως, όπως τόσο στον βράχο της Ακρόπολης, όσο και στο Δημαρχείο της Αθήνας, ν’ ανεμίζει ελεύθερα η γαλανόλευκη, έστω και δίπλα στο μισητό σύμβολο της κατάκτησης. Και σε λίγο το μέτρο αυτό επεκτάθηκε σε όλα τα Ελληνικά δημόσια κτήρια!
Αυτό ίσχυσε σ’ όλη την διάρκεια της κατοχής και μόνον στην Ελλάδα!
Χάρη λοιπόν στη θυσία του Κωνσταβτίνου Κουκίδη, η Ελληνική σημαία παρέμεινε στην Ακρόπολη, αιώνιος φρουρός της, για να θυμίζει στην εχθρική σημαία της κατοχής, πως εκείνη ήταν προσωρινή και πως αν τα χώματα είχαν σκλαβωθεί, οι ψυχές, οι άνθρωποι κι η ιστορία ήταν ελεύθερα και ήταν Ελληνικά.
Σ’ αυτόν τον αιώνιο φρουρό του Παρθενώνα, τον περιφρονημένο σήμερα ήρωα, που τ’ όνομά του ούτε καν αναφέρθηκε στις 18 Οκτώμβρη του 1944, όταν η Ελληνική σημαία υψώθηκε και πάλι μόνη, τελείως ελεύθερη στην Ακρόπολη, στον Έλληνα αυτόν φαντάρο, που ούτε καν μνημονεύεται στην γιορτή της απελευθέρωσης της Αθήνας κάθε 18 του Οκτώβρη, σ’ αυτό το παλληκάρι που όχι μόνον άγαλμά του δεν υπάρχει πουθενά, αλλά ούτε ένας Ελληνικός δρόμος που να φέρει το όνομά του, ο τόσο πρόωρα (21 ετών) χαμένος ποιητής Βασίλης Κουρής, έχει αφιερώσει το παρακάτω ποίημα:
ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΦΡΟΥΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ
Στων μακάρων όπου περιδιαβαίνεις, τα νησιά,
είθε του απόλλωνα να σ’ ευφραίν’ η λύρα,
ανδρείε στρατιώτη.
Ωραίο να πεθαίνεις για την πατρίδα.
και σάβανό σου τη σημαία
στο κορμί σου τυλιγμένη νάχεις,
- ωραίο είναι.
Τρόπαια ένδοξα στη μνήμη σου δε στήθηκαν,
ουδέ αγάλματά σου.
Μα των Καρυάτιδων το δάκρυ
το μ ήμα σου εις αεί θ’ αδαμαντοστολίζει
και ασπασμό στο μέτωπό σου θ’ αποθέτουν
για την ημέρα εκείνη,
που του βαρβάρου το ατσάλι
της Παλλάδος καταπάτησε την πόλη,
και συ,
την γαλανόλευκη σφραγίζοντας με το φιλί σου,
στους ώμους ετύλιξες
κι από τον βράχο το άλμα έκανες προς την αθανασία,
τοις κείνων ρήμασιν πειθόμενος.
Δημήτρης Λαζογιώργος - Ελληνικός
Το άρθρο το πήρα από τον ιστοχώρο ΕΛΛΑΣ
[Αντιγράφω από ένα παλιό (το πρώτο) ποστ της Ρίας.]
Άρχισε να κάνει ζέστη και τι πιο φυσικό από το να ψάξω να βρω κάποιο ρούχο πιο ελαφρύ. Έψαξα στο σπίτι και διαπίστωσα ότι πάνω στη φούρια του φθινοπώρου, μετέφερα τις βαλίτσες με τα καλοκαιρινά στην υπόγεια αποθήκη που έχει το σπίτι. Μέχρι εδώ τίποτα το παράξενο. Αμ δε! Και τώρα τι κάνουμε; Πως θα πάρω τα ρούχα; Ένας ψύχραιμος θα πει κατεβαίνοντας στην αποθήκη. Ένας άνδρας που δε με ξέρει θα το πει αυτό. Γιατί κάποιος που με ξέρει μάλλον θα γελάσει. Και σκασίλα μου βέβαια. Θα γελάσει γιατί όποιος με ξέρει, γνωρίζει ότι φρίττω και μόνο στην ιδέα να συναντήσω μία και μόνη κατσαρίδα. Οι φίλες μου αναγνωρίζουν τον τρόμο μου και την ανησυχία μου τώρα που πλησιάζει το καλοκάιρι γιατί δε διαφέρουν πολύ τα συναισθήματά τους από τα δικά μου και έστω και στο μιλητό συμπαραστεκόμαστε η μια στην άλλη.
Γυναίκες! Θα πουν οι εκπρόσωποι του ισχυρού φύλου. Ναι, γυναίκες. Φοβόμαστε όχι μόνο τις κατσαρίδες αλλά και τις αράχνες, τις σαρανταποδαρούσες, τα ποντίκια, τα τρυζόνια, τους γρύλους και πάσης φύσεως ζουζούνια… Δηλαδή εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να φοβόμαστε; Επειδή εσείς σα μικρά παιδιά διασκεδάζατε με το να ξεκοιλιάζετε αθώα βατράχια και κυνηγώντας τζιτζίκια, πρέπει και εμείς που παίζαμε με κούκλες να είμαστε εξοικειωμένες με τα έντομα; Εσείς φοβάστε τη δέσμευση, το γάμο, την οικογένεια. Εμείς πάλι όχι. Παίζαμε τις μαμάδες από μικρές και τις νοικοκυρές άσχετα αν μεγαλώνοντας ούτε το ένα τρίτο από την παρέα των μικρών κοριτσιών ασκεί το σπορ της νοικοκυράς και μάλιστα κατ’ αποκλειστικότητα. Οι περισσότερες είμαστε part time χαρωπές νοικοκυρούλες. Αλλά ακόμα και έτσι δε φοβόμαστε να δεσμευτούμε και να είμαστε και εργαζόμενες και καριερίστες και γκόμενες και σύζυγοι και νοικοκυρές! Αν μπορείτε και εσείς οι άνδρες κάντε τα όλα μαζί και τόσο σωστά όσο εμείς!
Είμαστε ανίκανες, σύμφωνα με τους άνδρες, να συναρμολογήσουμε ένα μικρό επιπλο παρά τις αναλυτικές οδηγίες που το συνοδεύουν. Μπορεί. Προσωπικά δεν έδωσα ποτέ σημασία να μάθω ποια είναι η διαφορά του στραβοκατσάβιδου από τα άλλα. Μπορώ όμως να καταλάβω από μια και μόνη λέξη ή ένα βλέμμα αν ο άνθρωπός μου είναι καλά ή κάτι τον απασχολεί. Είναι τόση η ευαισθησία που εμείς οι γυναίκες έχουμε, που ακόμα και αν θέλετε να μας κρυφτείτε κύριοι εκπρόσωποι του ισχυρού φύλου, δεν μπορείτε. Ακόμα και το ένστικτό μας θα μας ενημερώσει για ότι σας συμβαίνει. Μπορεί να μη σκαμπάζουμε γρι από κατασκευές αλλά σκαμπάζουμε από καρδιές.
Αναστατώνεστε μπροστά σε μια μικρή πληγή που αιμορραγεί και χάνεται το χρώμα σας, μας κοροϊδεύετε που τρέχουμε σε όποιον μας χρειάζεται, αλλά είστε οι πρώτοι που μας αναζητάτε στην πρώτη γρατσουνιά και όταν το θερμόμετρο δείξει λίγο παραπάνω από 36,8.
Μας διακωμωδείται στους φίλους και τους γνωστούς μας αν σας κάνουμε νάζια και τερτίπια αλλά δεν καταλάβατε ποτέ ότι μόνο με αυτούς τους χαζοχαρούμενους τρόπους πετυχαίνουμε πάντα το δικό μας. Ακόμα και αν δεν το αντιλαμβάνεστε εμείς καθοδηγούμε όλες μα όλες τις ενέργειές σας. Από το τι παπούτσια θα αγοράσετε, μέχρι τη μάρκα των τσιγάρων σας. Από τον τρόπο που θα φερθείτε στον προϊστάμενο μέχρι τη μάρκα του αυτοκινήτου που θα αγοράσετε. Καταλάβετέ το, καθοδηγούμε το νού σας.
Δε θυμάμαι να άκουσα πολλές φορές για κάποιο γαμπρό που να έστησε στην εκκλησία τη λευκοφορούσα νύφη. Παρεπιπτώντος όμως πολλοί γαμπροί έμειναν μ… με την ανθοδέσμη στο χέρι στα σκαλιά της εκκλησίας περιμένοντας ματαια την καλή τους. Βλέπεται εμείς οι γυνάικες μπορούμε να ζήσουμε τον εαυτό μας χωρίς την απαστράπουσα παρουσία σας. Δεν πρόκειται να πάθουμε ταχυκαρδία μπροστά σε ένα γεμάτο νεροχύτη ούτε σε μια στοίβα ασιδέρωτα ρούχα. Και φυσικά ούτε λόγος για τα προς το ζην!
Να αναφέρω ότι λέει και το λαϊκό άσμα; Από μας γεννιόσαστε και μας παντρευόσαστε. Το ωραίο δεν είναι ότι μας παντρευόσαστε αλλά ότι εμείς γεννούμε. Ναι μπορεί να γκρινιάζουμε ότι χαλάει το σώμα μας και ότι μαστιγώνονται τα νεύρα μας από τις ορμόνες αλλά τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το πρώτο σκίρτημα της νέας ζωής μέσα μας. Και ζηλεύετε. Ας μην το παραδέχεστε μερικοί. Αν δεν ήταν έτσι, δε θα ψάχνατε χρόνια και χρόνια τρόπους να τεκνοποιήσουν οι άνδρες!
No comments yet